تریکوتیلومانیا یا اختلال کندن مو یکی از انواع اختلالات روانی رایجی است که در بسیاری از بیماران بهدرستی تشخیص داده نمیشود. افراد مبتلا به وسواس کندن مو تمایلی قوی و کنترلناپذیر برای کندن موهای خود دارند. در موارد حاد، اختلال کندن موی وسواسی ممکن است باعث بروز نشانههای جسمی و روانی شدید در بیماران شود. بسیاری از افرادی که تریکوتیلومانیا دارند نمیدانند این اختلال شناختهشده و قابلتشخیص است. از نگاه بسیاری از مبتلایان، کندن مو عادتی بد است و نه اختلالی روانی!
تریکوتیلومانیا (Trichotillomania) یا وسواس کندن مو نوعی اختلال وسواسی جبری (OCD) است. کسانی که به تریکوتیلومانیا مبتلا هستند تمایل دارند موهای خود را بکَنند. این بیماران نمیتوانند در برابر میل شدید به کندن موهایشان مقاومت کنند. بیشتر بیماران موهای ناحیه سر را میکنند؛ برخی از بیماران نیز به کندن موهای نواحی دیگر مثل ریش، ابرو و مژهها تمایل دارند. برخی بیماران ممکن است موهای کندهشده را بخورند؛ این اختلال تریکوفاگیا (Trichophagia) نام دارد. تریکوفاگیا ممکن است موجب آسیبهای جدی به دستگاه گوارش شود.
بیشترِ مبتلایان به وسواس کندن مو در دوران نوجوانی و بلوغ به این اختلال دچار میشوند. عدهای از این افراد ممکن است در دوران بزرگسالی نیز دائما یا گاهبهگاه درگیر علائم این اختلال شوند.
نشانههای تریکوتیلومانیا
نشانههای جسمی و رفتاری زیر ممکن است در بیماران مبتلا به اختلال کندن موی وسواسی دیده شود:
- تریکوفاگیا یا خوردن مو؛
- احساس تنش قبل از کندن موها؛
- کندن مکرر و اغلب ناخودآگاه موها؛
- احساس تسکین و آرامش بعد از کندن موها؛
- احساس اضطراب و استرس درباره کندن موها؛
- کاهش قابلتشخیص حجم موها و کچلیهای موضعی؛
- ناتوانی در غلبه بر میل به کندن مو با وجود تلاشهای مکرر؛
- خارش یا سوزش در مناطقی که موهایشان کنده شده است؛
- احساس نیاز به رفتارهای تکرارشونده با موها (مثل پیچاندن موها دور انگشتان دست یا شمردن موها).